Terugkijkend op het proces dat hij heeft moeten doorlopen om te komen waar hij nu is, zou ik absoluut niet willen ruilen met hem. Wij als ouders stapten in een wereld die compleet nieuw was voor ons, maar hebben altijd achter hem gestaan. Voor jeugdigen die dit aan gaan zonder steun van hun ouders moet het een erg zwaar proces zijn. Daarom schrijf ik hier dit stukje. Ik hoop dat degenen die dit proces alleen aan moeten gaan door dit stuk gestimuleerd worden om hulp te zoeken.

Ik durf gerust te stellen dat onze zoon uit een liefhebbend gezin komt en dat zijn leefomgeving hem het leven niet zuur heeft gemaakt. Maar ondanks dat is zijn onzekerheid zo groot dat hij enorm kwetsbaar is. Gelukkig zijn er steeds meer rolmodellen in de media te zien, maar in zijn directe omgeving heeft hij niemand om zich aan op te trekken. Hij wordt op afstand begeleid door een team van deskundigen vanuit het V-umc te Amsterdam. In het eerste jaar is dit vrij intensief, maar hoe verder je in je transitie komt hoe verder het V-umc van je af komt te staan.

Dus je zoekt een psycholoog of andere hulpverleners in de buurt. Dit hielp bij onze zoon helaas te weinig. Van buiten denken veel mensen dat de transitie geslaagd is, maar hij blijft zoekende en vooral onzeker. Wij zoeken mee, maar hebben geleerd om hem los te laten. Dat zouden we graag doen. Dat voelt echter veel beter als je weet dat er iets of iemand in de buurt is waar hij terecht kan. Wie weet, levert dit verhaal op deze site dat netwerk op?

Vader van een transzoon