Vrijwilliger in de wijk vertelt

Hoe je buurtbemiddelaar wordt en hoe het in zijn werk gaat

Hans had nog nooit van Buurtbemiddeling gehoord. Een kennis attendeerde hem erop. Het sprak Hans meteen aan om als buurtbemiddelaar te gaan werken. Voordat je begint volg je een cursus. Buurtbemiddeling gaat als volgt in zijn werk: Er is een gezin dat een klacht heeft over de buren, en dat gezin heeft zich aangemeld voor Buurtbemiddeling. Meestal komt een gezin in contact met Buurtbemiddeling omdat de woningbouwvereniging hun op deze vorm van hulp heeft gewezen. Met dat gezin voer je als buurtbemiddelaar bij de mensen thuis een gesprek. Vervolgens ga je dan met de buren in gesprek, zodat je van twee kanten het verhaal kent, en mensen in hun eigen vertrouwde omgeving hun verhaal kunnen vertellen. Pas daarna gaan de twee buren samen met de buurtbemiddelaars aan tafel zitten om met elkaar in gesprek te gaan. Buurtbemiddeling doe je niet alleen, maar altijd in duo’s, bij voorkeur een man en een vrouw, zodat je vanuit verschillende gezichtspunten de situatie kunt beoordelen. Een keer in de drie maanden vindt er een overleg plaats met alle vrijwilligers, ongeveer twintig, en de coördinator, die werkzaam is bij ONS welzijn. Er kunnen casussen worden ingebracht, en je leert elkaar kennen. Er vinden soms scholingsbijeenkomsten plaats, bijvoorbeeld over vluchtelingen en asielzoekers, hun problematiek en hoe daarmee om te gaan.

Buren die last van elkaar ondervinden en hoe Buurtbemiddeling daarbij helpt

Het valt Hans op dat het soms over eenvoudige zaken gaat. “Zaken waarvan je denkt, goh je stapt op elkaar af, je bespreekt het en je lost het op.” Bijvoorbeeld, de ene buur die last had van stankoverlast omdat de ander zijn hond in de tuin zijn behoefte liet doen, en een ander die niet kon slapen vanwege een felle lamp, die de hele nacht in de tuin brandde. Zonder het van elkaar te weten hadden ze last van elkaar. Mensen blijken dan moeite te hebben om elkaar aan te spreken. “Dat kun je alleen oplossen door hen met elkaar in gesprek te krijgen. En soms ben jij de pendelaar om het bericht door te geven van de een naar de ander.” Net als bij deze buren komt het vaak voor dat als de ene buur last heeft van de ander, de ander ook last ervaart, ze hebben dus last van elkaar. De ervaring leert dat als mensen eenmaal in gesprek met elkaar zijn, er wederzijds begrip ontstaat en de problemen opgelost kunnen worden. Hans en zijn duopartner zeggen altijd dat zij vrijwilligers zijn. Hij heeft het idee dat dat al de helft van de oplossing is: “dat mensen dat waarderen dat je tijd neemt om je daar mee te bemoeien en dat ze daardoor meer hun best doen om het mee te helpen oplossen, dan dat daar een professional staat.” Het was voor Hans een eyeopener dat het succes van Buurtbemiddeling mede bepaald wordt door de vrijwillige inzet van mensen, en dat in de meeste gevallen buren begrip voor elkaars situatie krijgen. Ook was hij verrast door de waardering die hij van mensen krijgt. Mensen schrikken er soms van dat ze last veroorzaken, en hadden ze zich bijvoorbeeld helemaal niet gerealiseerd dat de huizen zo gehorig zijn, en buren letterlijk hun ruzies konden horen.

Soms lukt het niet om mensen tot elkaar te brengen

Een enkele keer bereiken Hans en zijn duopartner niet het gewenste resultaat. Vaak is er dan bij een van de buren sprake van een communicatie- of andere stoornis. Problematiek die het heel lastig maakt om de buren tot elkaar te brengen. Te denken valt aan autisme, verslaving, of een andere beperking. Dan stopt de Buurtbemiddeling, en wordt dat gerapporteerd aan de coördinator, die dan weer contact opneemt met de woningbouwvereniging. Soms heeft de bewoner een begeleider, die het probleem dan verder oppakt.